Na een hete en een verdronken zomer, twee kledderwinters, twee jaar mondkapjes, afstand houden, thuiszitten, stormenreeksen, en de ontdekking dat zelfs je huisdier bijdraagt aan de stikstofophoping, kunnen we niet meer ontkennen dat de klimaatproblemen ons hebben bereikt.
We hoeven nog niet ons huis uit, we hebben nog voldoende voedsel omdat onze boeren nog vooruit kunnen en onze infrastructuur spoelt nog niet op grote schaal weg, maar elders gebeurt dat wel. Op andere plekken in de wereld is al geen voedselproductie meer mogelijk, stromen woongebieden vol, waaien weg of branden af.
Het is moeilijk voor te stellen dat het hier zover komt. Wij zitten goed, op een paar pechvogels na en die andere pechvogels wonen ver weg, dus wat kunnen we daaraan doen?
Wij niks, maar zij zoeken plekken om te overleven en zullen gaan trekken. Net als de grote volksverhuizingen waarover we op school leerden, zullen hele volkeren hun heil ergens anders gaan zoeken. Hoe soepel zal dat verlopen? En in hoeverre lost verhuizen het probleem op als de oorzaak niet wordt aangepast?
Jongeren kijken verder. Zij zijn weliswaar geboren in een wereld waar alles bestaat, maar hun toekomst is niet, zoals de meesten van ons dat vroeger ervoeren, een onverwoestbare werkelijkheid. Ze waren al wakker voor de pandemie en ze werden daardoor alleen maar bevestigd in hun denken: We moeten nu iets doen om het tij te keren.
ODE vindt dat je juist als lokale partij de verantwoordelijkheid moet nemen voor een gezonde en veilige toekomst voor je gemeente. Je staat dicht bij de inwoners en geniet hun vertrouwen. Dat is een goede basis om samen stappen te nemen.